Verbum

выпіха́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпіха́ць — выпхнуць.

выпіха́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да выпхнуцца.

2. Зал. да выпіха́ць.

вы́піхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Тое, што і выпхаць.

выпіха́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑ае.

Незак. да выпхнуць і выпхаць.

выпі́хванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпіхваць — выпіхнуць.

выпі́хвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да выпхнуцца.

2. Зал. да выпіхваць.

выпі́хваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выпіхнуць і вы́піхаць.

вы́піхнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., каго-што.

Тое, што і выпхнуць.

вы́піць, ‑п’ю, ‑п’еш, ‑п’е; зак., што, чаго і без дап.

1. Праглынуць якую‑н. вадкасць. Выпіць лякарства. Выпіць шклянку малака, чаю.

2. Напіцца спіртнога. Выпіць і закусіць. □ [Баранкевіч] проста любіў выпіць з «добрымі людзьмі», а сам адзін і чаркі не выпіваў. Колас.

3. перан.; што і чаго. Вынесці, выцерпець. Выпіць чашу пакут.

вы́плавак, ‑лаўка, м.

Спец. Кавалак металу, выплаўлены з руды.

вы́плавіцца, ‑віцца; зак.

Вылучыцца ў выніку плаўкі. // Разм. Расплавіцца. [Назар:] — Выплавіліся [падшыпнікі] нашчэнт, Васіль Рыгоравіч. Паслядовіч.