выпіва́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑вацы, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Той, хто любіць выпіць; п’яніца. Суседзі [Лабановіча] былі добрыя выпівакі. Колас.
выпіва́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпіваць — выпіць.
выпіва́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да выпіваць (у 1 знач.).
выпіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Незак. да выпіць.
2. Разм. Часта піць спіртныя напіткі; п’янстваваць. Гаспадаркаю .. [Саўка] не займаўся, гуляў, выпіваў, трохі краў і прыставаў да розных цёмных людзей. Колас.
вы́пілаваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад выпілаваць.
вы́пілаваць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак., што.
Выразаць пілою што‑н. у чым‑н. Выпілаваць дзірку ў дзвярах. // Вырабіць пілою што‑н. Выпілаваць ражку, цацку.
вы́піліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Тое, што і выпілаваць.
выпіло́вачны, ‑ая, ‑ае.
Які служыць для выпілоўкі (у 1 знач.).
выпіло́ўванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпілоўваць — выпілаваць.
выпіло́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да выпілоўваць.