Verbum

вы́скакаць, ‑скачу, ‑скачаш, ‑скача; зак.

Разм. Праскакаць пэўны час.

выска́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выскачыць.

вы́скал, ‑у, м.

Прыадкрыты рот з вышчаранымі зубамі; аскал. Воўчы выскал зубоў.

вы́скалены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выскаліць.

вы́скаліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.

Разм.

1. Паказаць зубы, вышчарыцца. Сабачаня ўтаропілася на.. [дзяцей] і выскалілася. Якімовіч.

2. перан. Неадабр. Засмяяцца.

вы́скаліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.

Прыадкрыўшы рот, паказаць, вышчарыць зубы; аскаліць. Князь — злажыўся і — бах-бах! Звер на лапы прысядае, Зубы выскаліў і — шах! Колас. Выскаліўшы пеністыя храпы, уздыбіліся коні. Лынькоў.

выска́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выскальваць — выскаліць, выскальвацца — выскаліцца.

выска́львацца, ‑аецца.

Незак. да выскаліцца.

выска́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выскаліць.

выскаля́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ляцы, Т ‑ай (‑аю), ж.

Разм. Той, хто любіць пасмяяцца, пажартаваць; вышчарка. Доўга потым нашы вясковыя выскалякі не давалі мне праходу: лыжным чэмпіёнам ахрысцілі. Аношкін.