вы́маўлены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вымавіць.
вымаўля́цца, ‑яецца; незак.
Зал. да вымаўляць.
вымаўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да вымавіць.
вы́мах, ‑у, м.
Спец. Даўжыня кроку ў часе хады, бегу. Усім вымахам сваіх цыбатыя ног Шыпулька паімчаўся да Паўла Іванавіча. Кулакоўскі.
вы́махаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Вырасці, стаць высокім. На балоце трава вымахала ў пояс. Сабаленка. [Кандратовіч:] — Здаецца, яшчэ нядаўна пяшком пад стол хадзіў, а цяпер на цэлую галаву вымахаў вышэй за мяне! Паслядовіч.
выма́хваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Незак. да вымахаць.
2. чым. Разм. Махаць то ў адзін то ў другі бок; размахваць. Васіль злосна скрыгітаў зубамі і вымахваў рукою ў паветры. Гартны.
вы́махлеваць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак., што.
Разм. Набыць што‑н. махлярствам.
вы́мацаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Абмацаць усё вакол, шукаючы чаго‑н. // Мацаючы, знайсці што‑н. Вымацаць грыб пад лісцем.
выма́цваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да вымацаць.