Verbum

кула́чкі,

У выразе: ісці на кулачкі — біцца кулакамі, ўдзельнічаць у кулачным баі.

кулачко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кулачка ​¹ (у 2 знач.). Кулачковы вал.

кула́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кунака ​¹ (у 1 знач.), ажыццяўляецца кулакамі. Кулачны бой.

•••

Кулачнае права гл. права.

кулачо́к ​¹, ‑чка, м.

1. Памянш.-ласк. да кулак ​¹ (у 1 знач.).

2. Тое, што і кулак ​¹ (у 3 знач.).

кулачо́к ​², ‑чка, м.

Незаможны, дробны кулак.

кулаччо́, ‑а, н., зб.

Пагард. Кулакі (гл. кулак ​²). Ціха, агідна шапталася заядлае кулаччо вясковае. Нікановіч.

куле́ць, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца ў значэнні дзеясловаў кульнуцца, кульнуць. Крывёю заліўся Жаўнер ля дзвярэй. Кулець за парог і другі, нібы сноп. Вялюгін.

куле́ш, ‑ляшу, м.

Рэдкая мучная каша з салам. Хутка каля бойкага, вясёлага агню ў пузатым чорным чыгуну булькатаў кулеш. Новікаў.

кулёк ​¹, ‑лька, м.

Памянш. да куль ​¹; невялікі куль ​¹. Кулёк саломы.

кулёк ​², ‑лька, м.

Памянш. да куль ​² (у 1 знач.). // Невялікі мяшочак з паперы; пакунак. Палічкі трэцяй шафы займаліся прадуктамі — гарохам, макаронамі, крупамі, — перасыпанымі з магазінных кулькоў у белыя торбачкі. Ракітны.

кулёк ​³, ‑лька, м.

Памянш. да куль ​³; невялікі куль ​³. Падняў кулёк. Як меддзю, карасямі Набіт да крылля рэдкавокі жак. Прануза.

кулёк ​⁴, ‑лька, м.

Мужчынская кароткая верхняя адзежына прамога пакрою з сукна або паўсукна без падкладкі (вядома больш на Віцебшчыне і Магілёўшчыне).

ку́лі, нескл., м.

Некваліфікаваны рабочы (насільшчык, грузчык, возчык) у некаторых краінах Усходняй і Паўднёва-Усходняй Азіі.

[Інд. kuli — заработкі.]

кулі́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Абл. Баханка. Пад столлю на паліцы міскі, чыгуны, дзве куліды хлеба. Галавач.