Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVu
абвгдеёжзійклмнопрстуўфхцчшэюя-.
авеілмнопрсухшыю
бвгджзклмнпрстфхцчш-

куга́ ​1, выкл.

Ужываецца гукапераймальна для абазначэння крыку груднога дзіцяці.

куга́ ​2, ‑і́, ДМ кузе́, ж.

Абл. Водная расліна сямейства асаковых; азёрны чарот.

куга́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. кугакаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Кугаканне савы.

куга́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм.

1. Плакаць (пра грудное дзіця). Кухня даўно супакоілася, і толькі цяпер кугакае дзіця. Колас.

2. Крычаць (пра саву). Дзесь воддаль у Пушчы кугакалі, пераклікаючыся, совы. Машара.

куга́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Разм. Аднакр. да кугакаць.

кугі́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Ствараць гукі, падобныя на «ку-гі», «ку-гі». Дзятва гойсала, кугікала і круцілася ля вогнішча. Каваль.

кугуа́р, ‑а, м.

Жывёліна сямейства кашэчых, якая водзіцца ў Паўночнай і Паўднёвай Амерыцы; пума.

[З мовы перуанск. індзейцаў.]