Verbum

даро́ны,

гл. дораны.

даро́слы, ‑ая, ‑ае.

Які дасягнуў сталага ўзросту. Дарослыя людзі ажыўлена гутарылі. Брыль. / у знач. наз. даро́слы, ‑ага, м.; даро́слая, ‑ай, ж. Усе — і дарослыя, і дзеці — высыпалі сёння на вуліцу. Юрэвіч. [Таццяна] добра разумела, што дзеці прыйшлі не самі, іх прыслалі дарослыя — маці, дзяды. Шамякін.

даро́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Уст. Атрыманы ў падарунак, падараваны. Дароўны сервіз.

2. Які пацвярджае падарунак, дар. Дароўны надпіс. Дароўны запіс. // у знач. наз. даро́ўная, ‑ай, ж. Спец. Дакумент, які замацоўвае падараваную маёмасць за тым, хто атрымаў яе.

дарса́льны, ‑ая, ‑ае.

1. У медыцыне — размешчаны з боку спіны; спінны.

2. У мовазнаўстве — ва ўтварэнні якога ўдзельнічае спінка языка. Дарсальныя гукі.

[Лац. dorsalis.]

дарсанваліза́цыя, ‑і, ж.

Метад электратэрапіі; прымяненне імпульснага току высокай частаты малой сілы і высокага напружання для лячэння неўрозаў, мясцовых парушэнняў жыўлення тканак.

[Ад уласн. імя.]

дарубі́ць ​¹, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

Завяршыць рубку; давесці рубку да якога‑н. месца. Дарубіць зруб. Дарубіць хату да вакон.

дарубі́ць ​², ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

Скончыць падрубку (падшыўку); падрубіць. Дарубіць ручнік.

дару́блены ​¹, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад дарубіць ​¹.

дару́блены ​², ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад дарубіць ​².

дару́блівацца, ‑аецца; незак.

Зал. да дарубліваць ​¹.

дару́бліваць ​¹, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дарубіць ​¹.

дару́бліваць ​², ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дарубіць ​².

дару́нак, ‑нка, м.

Разм. Тое, што і дар (у 1 знач.); падарунак. Дарункі .. [Галі] спадабаліся, але яшчэ больш спадабаліся цёплыя ласкавыя рукі гэтай цёці. Васілевіч.