даражы́цца, ‑ражуся, ‑ражышся, ‑ражыцца; незак.
Абл. Запрашваць надта дорага пры продажы чаго‑н. або наймаючыся на работу. Таргаваліся, таргаваліся, ды ніяк не могуць у цане сысціся: пан, бач, скупы быў і надта даражыўся. Якімовіч. Іван ніколі вельмі не даражыцца, ніколі нікому не адмаўляе. Ідзе, дзе ёсць патрэба ў яго цэпе, і памагае людзям. Васілевіч.
даражы́ць, ‑ражу, ‑ражыш, ‑ражыць; незак., кім-чым.
Надаваць вялікае значэнне, высока цаніць каго‑, што‑н. Даражыць давер’ем. Даражыць мінулым. □ І яшчэ больш радавалася [Вольга Усцінаўна] таму, хто не мінаў дома, заязджаў, заходзіў па-ранейшаму. Даражыла дружбай з такімі людзьмі. Шамякін. // Ашчадна, беражліва адносіцца да чаго‑н. Даражыць кожнай капейкай. □ З гэтага бою нас выйшла няшмат, І кожны сяброўствам сваім даражыў. Глебка.
даражэ́йшы, ‑ая, ‑ае.
Выш. ст. да прым. дарагі.
даражэ́ць, ‑эе; незак.
Разм. Рабіцца даражэйшым, павышацца ў цане. — Вайна... — уздыхае пан Жамбінскі. — І дровы, і вугаль.. і нават няшчасная якая італьянская кісліца — усё даражэе. Лынькоў.
дараза́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. даразаць — дарэзаць.
даразахава́льніца, ‑ы, ж.
Спец. Пасудзіна для захавання дароў і прычасця.
дараза́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да даразаць.
дараза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дарэзаць.
да́рам, прысл.
Тое, што і дарма (у 1 і 2 знач.).