вытраўны́, ‑ая, ‑ое.
1. Зроблены, створаны вытраўленнем. Вытраўны ўзор.
2. Прызначаны для вытраўлення. Вытраўная фарба.
вы́траўшчык, ‑а, м.
Спец. Рабочы, які робіць вытраўку чаго‑н.
вы́траўшчыца, ‑ы, ж.
Спец. Жан. да вытраўшчык.
вы́трашчаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад вытрашчыць.
2. у знач. прым. Шырока раскрыты (пра вочы).
вы́трашчыцца, ‑шчуся, ‑шчышся, ‑шчыцца; зак.
Разм. Шырока раскрыцца (пра вочы); вытарашчыцца. // Уставіцца на каго‑, што‑н.
вы́трашчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑шчыць; зак., што.
Разм. Шырока раскрыць (пра вочы); вытарашчыць. Нагнуўшыся, .. [маці] прыцягнула мяне да сябе і сказала: — Ну чаго вачаняты вытрашчыў?.. Хадановіч.
вы́трубіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.
1. Разм. Сыграць на трубе якую‑н. мелодыю.
2. Абл. Выпіць шмат чаго‑н. Душою гэтай кампаніі быў Букраба. Здаравенны, увесь з сухажылля, азартны і ў рабоце і ў адпачынку, ён працаваў «акорднікам», на звышурочных пагрузках ды выгрузках, больш за ўсіх зарабляў, найчасцей выйграваў у ачко, мог вытрубіць зараз шэсць, сем і восем кухляў піва. Брыль.
вы́трусіць, ‑трушу, ‑трусіш, ‑трусіць; заг. вытрусі; зак., што.
Разм. Вытрасці. Вытрусіць попел з люлькі. □ Салдат падняў коўдру, вытрусіў яе, зноў старанна разаслаў. Шамякін.
вы́трускі, ‑сак; адз. няма.
Тое, што вытрушана з чаго‑н.; рэшткі. З казённае махоркі Ужо вытрускі адны. І душыць смуткам горкім Душу ўспамін вайны... Вітка.
вы́труціць, ‑тручу, ‑труціш, ‑труціць; зак., каго-што.
Вынішчыць каго‑, што‑н. хімічным спосабам, атрутай; вымарыць. Вытруціць мышэй. // перан. Поўнасцю знішчыць, выкараніць. Вялікая крыўда магла вытруціць з душы ўсё, пакінуць толькі сумныя ўспаміны. Кулакоўскі.