вы́брукаваць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.
Вымасціць каменнем, клінкерам, брусчаткай. Выбрукаваць вуліцу.
выбруко́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да выбрукоўваць.
выбруко́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да выбрукаваць.
выбрыва́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выбрываць — выбрыць.
выбрыва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да выбрыцца.
2. Зал. да выбрываць.
выбрыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да выбрыць.
выбры́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Бегаючы, ускідваць заднімі нагамі (пра жывёлу). Цяпер ён [Андрэй] выразна бачыў, як цялё выбрыквала і кідалася ўбакі, а дзяўчына, тузаючы за вяроўку, зрывала яго скокі. Дуброўскі.
2. перан. Гарэзіць, дурэць. [Караневіч:] [У моладзі] ногі лёгкія, галава таксама, — чаму ім не выбрыкваць. Крапіва.
вы́брыкі, ‑аў; адз. выбрык, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выбрыкваць — выбрыкнуць.
2. Разм. Нечаканыя ўчынкі, якія супярэчаць агульным правілам паводзін. [Сямён:] — Несумненна, гэта хлапецкі выбрык, гэта азначае: што хачу, тое і скажу, ніхто мне не ўказчык. Хадкевіч.
вы́брыкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да выбрыкваць (у 1 знач.). Адзін худы, кашлаты конік бесперастанку цягаўся па поплаве — то кусане каго-небудзь, то заразліва выбрыкне. Мележ.