Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
авеёіклмнопрстуфхцчшыэюя
аеіоя

сноб, ✂, м. (кніжн.).

  1. Чалавек, які слепа трымаецца моды, густаў і манер «вышэйшага свету».

  2. Чалавек, які лічыць сябе носьбітам вышэйшай інтэлектуальнасці, вытанчаных густаў і манер (неадабр.).

|| прым. снабісцкі, ✂.

сноп, ✂, м.

  1. Звязаны пук зжатых сцёблаў збажыны і некаторых іншых культур.

    • С. жыта.
    • Паваліўся як с. (цяжка, усім целам).

  2. перан., чаго. Паток чаго-н. (прамянёў, пылу і пад.).

    • С. яркага святла.

|| прым. снаповы, ✂.

снопавязалка, ✂, ж.

Машына, якая косіць сцёблы збажыны і вяжа іх у снапы.

снопавязальны, ✂.

Які служыць для вязання снапоў.

  • С. механізм.

сноўдацца, ✂; незак. (разм. неадабр.).

Хадзіць туды і сюды, сланяцца без справы.

  • С. па агародзе.

|| наз. сноўданне, ✂.

сноўдаць, ✂; незак.

Тое, што і сноўдацца.

  • Дзеці сноўдалі з двара ў двор.

|| наз. сноўданне, ✂.