Verbum

свірэпка, ✂, ж.

Пустазелле, палявая шматгадовая расліна з жоўтымі кветкамі.

свіснуць, ✂; зак.

1. гл. свістаць.

2. Моцна з размаху спляжыць (разм.).

   • С. кіем па плячах.

3. Украсці (разм.).

   • С. грошы.

свіст, ✂, м.

1. Рэзкі, высокі гук, які ўтвараецца рухам паветра праз вузкую адтуліну.

   • Утвараць с. губамі.

2. Голас некаторых птушак і жывёл такога тэмбру і вышыні.

   • Салаўіны с.

3. Гук, які ўтварае прадмет пры хуткім рассяканні паветра.

   • С. куль.

◊

• Мастацкі свіст — высвістванне мелодыі.

свістапляска, ✂, ж. (разм.).

Нястрыманае, бурнае праяўленне чаго-н. адмоўнага.

• Пачалася с., якой свет не бачыў.

свістаць, ✂; незак.

1. Утвараць свіст.

   • С. у свісток.
   • С. у пальцы.
   • Свішча паравоз.

2. Ліцца з сілаю (пра вадкасць).

   • З крана свішча вада.

3. перан. Не працаваць, гультаяваць (разм.).

   • Цэлы месяц свістала, а грады травой зараслі.

◊

• Свістаць у кулак (разм. жарт.) — растраціўшыся, сядзець без грошай.

• Вецер свішча ў кішэнях (разм. жарт.) — няма грошай.

• Чортам свістаць (разм.) — вельмі злавацца,варожа адносіцца да каго-н.

|| аднакр. свіснуць, ✂.

свісток, ✂, м.

1. Прыстасаванне, пры дапамозе якога ўтвараецца свіст.

   • Зрабіць с.
   • Міліцэйскі с.

2. Свіст, які ўтвараецца пры дапамозе такога прыстасавання.

   • Ноччу раздаўся трывожны с.

|| прым. свістковы, ✂.

свістулька, ✂, ж. (разм.).

1. Невялікі свісток з саломы, травы і пад.; пішчалка.

2. Дзіцячая цацка — свісток.

свістун, ✂, м.

1. Той, хто любіць свістаць.

2. перан. Чалавек, які многа гаворыць, а робіць мала, які несур’ёзна адносіцца да справы; балбатун.

|| ж. свістуха, ✂.

свісцёлка, ✂, ж. (разм.).

1. Духавы народны музычны інструмент у выглядзе дудкі, зроблены з дрэва або чароту.

2. Тое, што і свістулька.

свісцячы, ✂, (спец.).

Які ўтвараецца пры праходжанні струменя паветра праз вузкую шчыліну ў месцы збліжэння пярэдняй часткі языка з верхнімі пярэднімі зубамі.

• С. зычны гук.
• Мяккі с. (наз.).