Verbum

вешалка, ✂, ж.

1. Дошка або стойка з кручкамі, на якія вешаюць адзенне.

2. Пятля, прышытая да адзення, за якую яго вешаюць.

   • Прышыць вешалку.

3. Планка з кручком, на якую вешаецца адзенне ў распраўленым па плячах выглядзе.

вешальнік, ✂, м.

1. Той, хто вешае людзей.

2. Правіцель, які вызначаецца сваёй жорсткасцю і дэспатызмам.

вешацца, ✂; незак.

Канчаць жыццё самагубствам, павесіўшыся на пятлі, што зашморгваецца.

|| зак. павесіцца, ✂.

◊

• Вешацца на шыю каму (разм.) — дамагацца ўзаемнасці.

вешаць, ✂; незак.

1. Надаваць чаму-н. вісячае становішча.

   • В. аброць на крук.

2. Караць смерцю праз павешанне.

|| зак. павесіць, ✂ і павешаць, ✂.

|| наз. вешанне, ✂ і павешанне, ✂.

• Смерць праз павешанне.

вешчаваць, ✂; незак.

1. Гаварыць, абвяшчаць (высок.).

   • В. аб надыходзе важнай падзеі.

2. Прадказваць, прадракаць.

   • В. цёплую вясну.

веялка, ✂, ж.

1. Сельскагаспадарчая машына, якой ачышчаюць збожжа ад мякіны пасля малацьбы.

2. Драўляны шуфлік для ручнога веяння збожжа пасля малацьбы.

веяльшчык, ✂, м.

Той, хто вее збожжа або працуе пры веялцы.

|| ж. веяльшчыца, ✂.

веянне, ✂, н.

1. гл. веяць.

2. перан. З’яўленне новых думак, ідэй у разумовым жыцці грамадства.

   • Новае в. ў гісторыі.

веяны, ✂.

Ачышчаны веяннем.

• Веянае жыта.

веяць, ✂; незак.

1. Ачышчаць збожжа ад мякіны веялкай.

2. Дзьмуць, абдзімаць павевам.

   • Вее вецер.
   • Цёплай вільгаццю веяла ад ракі (безас.).
   • Ад яго слоў веяла ласкай і клопатам (перан. і безас.).

|| зак. правеяць, ✂ і звеяць, ✂.

|| наз. веянне, ✂.