Verbum

ве́ра, ✂, ж.

1. Упэўненасць у кім-, чым-н.

   • В. ў свае сілы.
   • В. ў людзей.

2. Перакананне ў існаванні звышнатуральных сіл.

   • В. ў Бога.

3. Тое, што і рэлігія.

   • Хрысціянская в.
   • Чалавек другой веры.

◊

• Браць (узяць) на веру (разм.) — верыць, давяраць (паверыць, даверыць) без доказаў.

• Верай і праўдай (служыць) — аддана, чэсна.

верабе́й, ✂, м.

Невялікая птушка атрада вераб’іных з карычнева-шэрым апярэннем, якая жыве пераважна паблізу чалавека.

• Стрэляны або стары в. (перан. вопытны, бывалы чалавек).

|| памянш. верабейка, ✂.

|| прым. вераб’іны, ✂.

• Вераб’іная ноч (кароткая летняя ноч, а таксама ноч з бесперастаннай навальніцай і зарніцамі).

вераб’яня́, ✂ і вераб’янё, ✂, н.

Птушаня вераб’я.

ве́раванне, ✂, н.

Рэлігійныя погляды, уяўленні, вера (у 2 знач.).

• Вераванні старажытных славян.

ве́раваць, ✂; незак.

Тое, што і верыць у Бога.

веравучэ́нне, ✂, н.

Сукупнасць асноўных палажэнняў якой-н. рэлігіі.

• Хрысціянскае в.

веравызна́нне, ✂, н.

Разнавіднасць якога-н. веравучэння ў спалучэнні з уласцівай яму абраднасцю.

• Свабода веравызнання.

|| прым. веравызнальны, ✂.

вераго́дны, ✂.

Які не выклікае сумнення, надзейны.

• Верагодныя звесткі.

|| наз. верагоднасць, ✂.

верадзі́цца, ✂; незак. (разм.).

Натруджвацца, надрывацца, што-н. робячы.

верадзі́ць, ✂; незак. (разм.).

Шкодзіць што-н. сабе, натруджваючы, надрываючы або раздражняць балючае.

• В. рукі, спіну.
• В. рану.
• В. сардэчныя раны (перан. выклікаць цяжкія ўспаміны).

|| зак. зверадзіць, ✂ і разверадзіць, ✂.