Verbum

дзяга, ✂, ж.

Рэмень, папруга паясная.

• Цэны прымусілі падцягнуць дзягі.

|| памянш. дзяжка, ✂.

|| прым. дзяжачны, ✂ і дзяжкавы, ✂.

|| прым. дзяжны, ✂ і дзягавы, ✂.

дзягіль, ✂, м.

Высокая травяністая меданосная расліна сямейства парасонавых з зеленавата-белымі кветкамі; выкарыстоўваецца ў медыцыне.

|| прым. дзягільны, ✂.

дзягцяр, ✂, м.

Той, хто гоніць або прадае дзёгаць.

• Д. заўсёды пракураны дымам і дзёгцем.

|| ж. дзягцярка, ✂.

|| прым. дзягцярскі, ✂.

дзягцярка, ✂, ж.

1. гл. дзягцяр.

2. Пасудзіна для дзёгцю; мазніца.

дзягцярня, ✂, ж.

Прадпрыемства, якое вырабляе дзёгаць.

• Пабудавалі новую дзягцярню.

дзягцярства, ✂, н.

Выганка дзёгцю.

• Займацца дзягцярствам.

дзядзіна, ✂, ж.

Дзядзькава жонка; цётка.

• У хаце ўсе паважалі працавітую дзядзіну.

дзядзінец, ✂, м. (гіст.).

1. Цэнтральная частка старажытнага горада, умацаваная валамі, а пазней мураванымі сценамі і драўлянымі вежамі.

2. Прасторны двор, агароджаны пляц (звычайна перад маёнткам, царквой; разм.).

дзядзька, ✂, м.

1. Бацькаў або матчын брат.

   • У госці прыехаў д. Лявон.

2. Дарослы мужчына наогул, да якога звяртаюцца дзеці.

   • Скажыце, д., як прайсці ў Бадзінава?

◊

• І квіта, дзядзька Мікіта (разм.) — і ўсё тут.

|| ласк. дзядзечка, ✂.

дзядзькаванне, ✂, н. (гіст.).

Звычай у беларускіх землях канца 16 — пач. 18 ст. — аддаваць дзяцей шляхты ў сялянскую сям’ю, каб выхаваць у іх станоўчыя фізічныя і духоўныя якасці простага народа: працавітасць, сілу, непатрабавальнасць да яды і адзення, любоў да зямлі і вернасць ёй.