Verbum

дзьмухавец, ✂, м., зб. (разм.).

Травяністая расліна сямейства складанакветных з жоўтымі кветкамі і насеннем на пушыстых валасінках, дзякуючы якім яно лёгка разносіцца ветрам.

|| прым. дзьмухаўцовы, ✂.

дзьмухаць, ✂; незак.

Перарывіста дзьмуць.

• Д. на шклянку з гарачым чаем.

|| аднакр. дзьмухнуць, ✂.

• Д. на свечку.

|| наз. дзьмуханне, ✂.

дзьмуцца, ✂; незак. (разм.).

Сердаваць, крыўдзіцца, выказваць сваім выглядам незадаволенасць.

• Цэлы тыдзень дзьмецца на старшыню.

дзьмуць, ✂; незак.

1. Веяць, гнаць паветра.

   • Дзьмуў лёгкі ветрык.

2. З сілай выпускаць з рота струмень паветра.

   • Д. на агонь.
   • У дудку дзьме хлапчук.

◊

• Куды вецер дзьме (разм. неадабр.) — не мець сваёй думкі, прыстасоўвацца да існуючых меркаванняў.