дзьмуць, ✂; незак.

  1. Веяць, гнаць паветра.

    • Дзьмуў лёгкі ветрык.

  2. З сілай выпускаць з рота струмень паветра.

    • Д. на агонь.
    • У дудку дзьме хлапчук.

◊

  • Куды вецер дзьме (разм. неадабр.) — не мець сваёй думкі, прыстасоўвацца да існуючых меркаванняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)