Verbum

ву́сны¹, -аў.

Губы, рот.

Тонкія в.

Чуць з трэціх вуснаў (не непасрэдна, ад каго-н.). З вуснаў у в. (ад аднаго да другога).

ву́сны², -ая, -ае.

Які вымаўляецца, не пісьмовы.

Вусная заява.

Вусная мова.

Вусная народная творчасць.

|| наз. ву́снасць, -і, ж. (спец.).

В. судовага разбору.

ву́стрыца, -ы, мн. -ы, -рыц, ж.

Ядомы марскі малюск.

|| прым. ву́стрычны, -ая, -ае.

ву́сце, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Месца ўпадзення ракі (у мора, возера ці ў іншую раку).

В.

Прыпяці.

2. Выхадная адтуліна чаго-н.

В. ствала шахты.

В. сеткі.

|| памянш. ву́сцейка, -а, мн. -і, -аў, н. (да 2 знач.; спец.).

|| прым. ву́сцевы, -ая, -ае (да 1 знач.).

ву́сцілка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Тонкая подсцілка на ўнутранай частцы падэшвы ў абутку.

|| прым. ву́сцілкавы, -ая, -ае.

ву́сцішны, -ая, -ае (разм.).

1. Ціхі, спакойны.

В. лес.

2. Страшны, жудасны.

Адной у хаце стала вусцішна (прысл.).

|| наз. ву́сцішнасць, -і, ж.

ву́сы, -о́ў, адз. вус, ву́са, м.

1. Валасы над верхняй губой у мужчын.

Ён носіць в.

Адгадаваць в.

2. У жывёл: шчаціністыя валасы па баках верхняй губы.

Кот варушыць вусамі.

3. Тое, што і вусікі (у 2 і 3 знач.).

◊

І ў вус (сабе) не дзьме (разм.) — не турбуецца, не клапоціцца ні пра што.

Матаць (сабе) на вус што (разм.) — запамінаць з якой-н. мэтай, прымячаць.

Самі з вусамі (разм., жарт.) — не горшыя за іншых.

ву́тка¹, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж. (разм.).

Фальшывая сенсацыйная чутка.

Пусціць вутку.

Газетная в.

ву́тка², -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Пасудзіна з доўгім носам для мачы, якая падаецца ляжачым хворым мужчынам.

вух, выкл.

1. Выражае пачуццё здзіўлення, захаплення і пад. перад сілай, незвычайнасцю чаго-н.

Вух, якое высокае дрэва!

Вух, як садзяць гарматы!

2. Ужыв. як гукапераймальнае для перадачы моцнага і глухога гуку ад удару, выстралу і пад.