Verbum

ка́ва, -ы, ж.

1. Зярняты (насенне) трапічнай расліны — кававага дрэва.

К. ў зярнятах.

2. Напой, прыгатаваны з такіх молатых зярнят.

Чорная к.

Зварыць каву з малаком.

|| прым. ка́вавы, -ая, -ае.

кавава́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Апарат або пасудзіна для прыгатавання кавы.

|| прым. кавава́рачны, -ая, -ае.

кава́дла, -а, мн. -ы, -аў, н.

Цяжкая металічная апора асобай формы для ручной коўкі металу.

◊

Паміж молатам і кавадлам (быць, знаходзіцца; кніжн.) — пра небяспеку, якая пагражае з двух бакоў.

|| памянш. кава́длачка, -а, мн. -і, -чак, н.

|| прым. кава́длавы, -ая, -ае.

кава́длачка, -а, мн. -і, -чак, н.

1. гл. кавадла.

2. Адна са слыхавых костачак у сярэднім вуху (у чалавека і млекакормячых; спец.).

ка́вал, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Вялікі кавалак чаго-н.

Адрэзаў вялікі к. хлеба.

кава́лак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.

Тое, што і кусок.

|| памянш. кава́лачак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

|| прым. кава́лкавы, -ая, -ае.

кавале́р¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Мужчына, які танцуе з дамай, суправаджае яе на гулянні, а таксама які заляцаецца да дзяўчыны; паклоннік.

Яна чакае свайго кавалера.

2. Малады чалавек, халасты мужчына (разм.).

Сын бярэцца ўжо пад кавалера.

|| прым. кавале́рскі, -ая, -ае.

кавале́р², -а, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, узнагароджаная ордэнам.

К. ордэна Славы.

кавалерга́рд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

У расійскай царскай арміі: ваеннаслужачы асобага палка гвардзейскай цяжкай кавалерыі.

|| прым. кавалерга́рдскі, -ая, -ае.

кавалеры́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Ваеннаслужачы кавалерыі.

|| прым. кавалеры́сцкі, -ая, -ае.