Verbum

чувашы́, -о́ў, адз. чува́ш, -а́, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Чувашскай Рэспублікі, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| ж. чува́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак.

|| прым. чува́шскі, -ая, -ае.

чувя́кі, -аў, адз. -вя́к, -вяка́, м.

Мяккі абутак без абцасаў (пераважна ў народаў Каўказа).

|| прым. чувя́чны, -ая, -ае.

чудзь, -і, ж., зб. (гіст.).

У Старажытнай Русі: агульная назва некаторых заходняфінскіх плямёнаў.

|| прым. чудскі́, -а́я, -о́е.

чужазе́мец, -мца, мн. -мцы, -мцаў, м.

Чалавек з чужой краіны; іншаземец.

|| ж. чужазе́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.

чужазе́мны, -ая, -ае.

Тое, што і замежны (у 1 знач.), іншаземны.

Чужаземныя захопнікі.

чужазе́мшчына, -ы, ж.

1. Чужая зямля, краіна; чужына.

2. Усё чужое, чужаземнае (культура, звычаі і пад.; неадабр.).

Захапляцца чужаземшчынай.

чужа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

1. Чужы, прышлы чалавек, чужынец.

2. Чалавек, які па духу, поглядах і пад. чужы ў якім-н. асяроддзі.

Ён ч. сярод іх.

3. Не родны чалавек, не сваяк.

|| ж. чужа́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 1 знач.).

|| прым. чужа́цкі, -ая, -ае.

чужа́нін, -а, мн. чужа́не, чужа́н, м. (нар.-паэт.).

Чужынец.

чужані́ца, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -ніц.

1. Чужы, нетутэйшы чалавек; іншаземны захопнік.

2. Чалавек, які па духу, поглядах і пад. чужы ў якім-н. асяроддзі.

3. Не родны, не сваяк.

чужаро́дны, -ая, -ае.

Чужы; неўласцівы, нехарактэрны.

Чужародныя з’явы.

|| наз. чужаро́днасць, -і, ж.