Verbum

крывічы́, -о́ў, адз. крывіч, -а́, м.

Усходнеславянскае племянное аб’яднанне ў 6—10 стст., якое займала тэрыторыю ў вярхоўях Заходняй Дзвіны, Дняпра і Волгі.

Полацкія к.

|| прым. крыві́цкі, -ая, -ае.

Крывіцкія курганы.

крывы́, -а́я, -о́е.

1. Выгнуты, не прамы.

Крывая дошка.

К. цвік.

Крывога дрэва не выпрастаеш (прыказка).

2. Ненармальны, пакалечаны (пра часткі цела).

Крывая рука.

3. 3 пашкоджанай нагой (нагамі); кульгавы (разм.).

|| наз. крывізна́, -ы́, ж. (да 1 знач.).

крывяні́сты, -ая, -ае.

3 кроўю, які змяшчае ў сабе пэўную колькасць крыві; з кроўю.

Крывяністае мяса.

|| наз. крывяні́стасць, -і, ж.

крывя́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

Крывяная каўбаса.

крывяно́сны, -ая, -ае.

Які служыць для кровазвароту.

Крывяносныя сасуды.

крывяны́, -а́я, -о́е.

1. гл. кроў.

2. Які складаецца з крыві.

Крывяная пляма.

3. Прыгатаваны з крыві, з крывёю.

Крывяная каўбаса.

кры́га¹, -і, ДМ кры́зе, мн. -і, крыг, ж.

Ільдзіна на рацэ, на возеры.

кры́га², -і, ДМ кры́зе, мн. -і, крыг, ж.

Рыбалоўная сетка, якой ловяць рыбу ўдвух, ідучы бродам.

крыгало́м, -у, м.

1. Перыяд, калі пачынае ламацца лёд на рэках.

2. Збудаванне для засцярогі моста ад крыгаходу.

крыгахо́д, -у, М -дзе, м.

Рух лёду па цячэнні рэк вясной (у час раставання) і восенню (у час замярзання).

|| прым. крыгахо́дны, -ая, -ае.