Verbum

крапі́ла, -а, мн. -ы, -аў, н.

Пэндзаль для апырсквання свянцонай вадой пры царкоўных абрадах.

крапі́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

Пасудзіна для свянцонай вады, у якую мачаюць крапіла.

крапі́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Горнарабочы, які працуе на крапежных работах.

кра́піна, -ы, мн. -ы, -пі́н, ж.

Пляма іншага колеру на чым-н.

Матэрыял у крапіны.

|| памянш. кра́пінка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

крапі́ўнік, -а і -у, м.

1. -а, мн. -і, -аў. Стракаты матылёк, вусені якога жывуць на крапіве.

2. -у. Зараснік крапівы.

крапі́ўніца, -ы, ж.

1. Хвароба, якая суправаджаецца свербам і з’яўленнем на скуры пухіркоў, падобных да апёкаў крапівы.

2. Род матылькоў з чорным абрамленнем крылаў і блакітнымі плямамі на іх.

крапі́ць, краплю́, кро́піш, кро́піць; кро́плены; незак., каго-што.

1. Пырскаць на каго-, што-н.

К. сцены вадой.

2. Пырскаць свянцонай вадой пры выкананні некаторых царкоўных абрадаў.

К. крапілам.

|| зак. акрапі́ць, акраплю́, акро́піш, акро́піць; акро́плены і пакрапі́ць, -краплю́, -кро́піш, -кро́піць; -кро́плены.

крапле́нне, -я, н. (спец.).

Нанясенне крапу на што-н.

краплёны гл. крап.

краса́, -ы́, ж.

1. Хараство, прыгажосць; што-н. прыгожае, прывабнае.

К. асенняга лесу.

К. беларускага краю.

Дзявочая к.

2. Упрыгожанне, слава чаго-н.

К. і гордасць Мінска — сталічныя паркі і тэатры.

3. Пылок на злакавых раслінах, што красуюць.