Verbum

вымо́тваць гл. выматаць.

вымо́чвацца гл. вымачыцца.

вымо́чваць гл. вымачыць.

вы́мпел, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Вузкі доўгі флаг на мачце ваеннага судна.

2. Вузкі трохвугольны флажок, які служыць прыметай чаго-н.

Пераходны в.

3. Забяспечаны доўгім флажком або стужкай футляр, у якім змешчаны прадмет, які скідаецца з лятальнага апарата.

В. на Месяцы.

вы́мураваць гл. мураваць.

вы́мусіць, -мушу, -мусіш, -мусіць; -мушаны; зак., каго і з інф.

Прымусіць зрабіць, выканаць што-н.

В. ворага здацца.

Вымушаны адказ (не добраахвотны).

|| незак. вымуша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

вы́мучыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак. (разм.).

1. што. З цяжкасцю, з намаганнем зрабіць, стварыць.

В. згоду.

В. верш.

2. каго. Знясіліць, змардаваць.

В. каня далёкай дарогай.

|| незак. выму́чваць, -аю, -аеш, -ае.

вы́мушаны, -ая, -ае.

1. гл. вымусіць.

2. Ненатуральны, не свабодны.

Вымушана (прысл.) усміхнуцца.

|| наз. вы́мушанасць, -і, ж.

вы́муштраваць гл. муштраваць.

вы́мысел, -слу, мн. -слы, -слаў, м.

1. Тое, што створана фантазіяй, уяўленнем.

Казачны в.

2. Выдумка, хлусня.

Не верыць вымыслам.