Verbum

гу́тарыць, -ру, -рыш, -рыць; незак., з кім і без дап.

Размаўляць, весці гутарку.

Г. са старшынёй.

гу́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Рабочы, які працаваў на гуце, вырабляў шкло.

|| прым. гу́тніцкі, -ая, -ае.

гуча́нне, -я, н.

1. гл. гучаць.

2. перан. Накіраванасць, характар, сэнс.

Вострае сацыяльнае г. п’есы.

гуча́ць і гучэ́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -чы́ць; незак.

1. Утвараць гукі, раздавацца (пра гукі).

Струны гучаць глуха.

Гучыць вясёлая мелодыя.

2. перан. Успрымацца як нешта важнае, урачыстае, прыгожае і пад.

Кібернетыка — гэта гучыць!

Чалавек!

Гэта гучыць горда.

3. Вынікаць, праяўляцца.

У гэтым пытанні гучыць сумненне.

У голасе гучыць радасць.

|| наз. гуча́нне, -я, н. (да 1 знач.).

гучнагавары́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Прыбор для ўзмацнення гукаў.

гучнагало́сы, -ая, -ае.

3 гучным голасам.

|| наз. гучнагало́сасць, -і, ж.

гучне́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -е́е; незак.

Рабіцца больш моцным (пра гукі).

Галасы гучнелі.

гу́чны, -ая, -ае.

1. Які характарызуецца выразным, далёка чутным гукам.

Г. голас.

Гучная мелодыя.

2. перан. Які атрымаў шырокую вядомасць.

Гучная слава.

Гучнае імя.

3. перан. Напышлівы, многаабяцаючы.

Гучныя фразы.

|| наз. гу́чнасць, -і, ж.

гучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

Маладая галінка, атожылак, парастак.

Адсадзіць г.

|| прым. гучко́вы, -ая, -ае.

гучэ́ць гл. гучаць.