Verbum

гукаперайма́нне, -я, н.

Імітацыя голасам або тэхнічнымі сродкамі прыроднага гучання (напр., ква-ква, ку-ку, мяў-мяў), а таксама слова, якое ўтварылася шляхам такога пераймання (напр., квакаць, кукаваць, мяўкаць).

|| прым. гукаперайма́льны, -ая, -ае.

гу́капіс, -у, м. (спец.).

Гукавыя паўторы для ўзмацнення мілагучнасці і сэнсавай выразнасці мастацкага маўлення.

гукаправо́дны, -ая, -ае.

Які прапускае гукі.

|| гукаправо́днасць, -і, ж.

гукапраніка́льны, -ая, -ае.

Які лёгка прапускае гукі, шумы.

Гукапранікальныя сцены.

|| наз. гукапраніка́льнасць, -і, ж.

гукара́д, -а, М -дзе, мн. -ы́, -о́ў, м. (спец.).

Рад музычных гукаў, якія размешчаны ў якой-н. паслядоўнасці.

гукаспалучэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Спалучэнне гукаў мовы.

гукаўло́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Прыбор для ўлоўлівання шуму самалёта, падводнай лодкі і пад.

гука́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. Клікаць, зваць, падзываць. —

Мама!

Ідзі, — гукае дачка.

2. Гучна гаварыць, крычаць.

|| аднакр. гукну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. гука́нне, -я, н.

гул, -у, м.

Аддалены працяжны шум.

Падземны г.

гуле́ц, -льца́, мн. -льцы́, -льцо́ў, м.

Удзельнік якой-н. гульні (спартыўнай, картачнай і пад.), ігрок.