Verbum

губля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., каго-што.

1. Пазбаўляцца чаго-н., пакідаючы невядома дзе па няўважлівасці.

Г. пальчаткі.

2. перан. Перастаць мець што-н., валодаць чым-н.

Г. надзею.

Г. слых.

3. Марна траціць што-н.

Дарэмна г. час.

4. Збівацца з чаго-н., не заўважаць чаго-н.

Г. сцежку.

|| зак. згубі́ць, згублю́, згу́біш, згу́біць; згу́блены.

Лепей з разумным з., чым з дурным знайсці (прыказка).

губны́ гл. губа¹.

губча́ты, -ая, -ае.

Тое, што і губкаваты.

гувернёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Выхавацель дзяцей у сям’і, звычайна іншаземец.

|| прым. гувернёрскі, -ая, -ае.

|| ж. гуверна́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так; прым. гуверна́нцкі, -ая, -ае.

гугено́ты, -аў, адз. -но́т, -а, м.

Французскія пратэстанты 16—17 стст., якіх праследавалі каталіцкая царква і ўрад.

гугня́віць, -ня́ўлю, -ня́віш, -ня́віць; незак.

Гаварыць у нос.

гугня́вы, -ая, -ае.

Які гаворыць у нос.

|| наз. гугня́васць, -і, ж.

гуд, -у, М -дзе, м.

Працяжны аднатонны гук.

гудзе́ць, -джу́, -дзі́ш, -дзі́ць; -дзі́м, -дзіце́, -дзя́ць; -дзі́; незак.

Тое, што і гусці.

|| зак. прагудзе́ць, -джу́, -дзі́ш, -дзі́ць; -дзі́м, -дзіце́, -дзя́ць; -дзі́.

|| наз. гудзе́нне, -я, н.

гудо́к, -дка́, мн. -дкі́, -дко́ў, м.

1. Механічны свісток, які падае сігналы.

Паравозны г.

2. Працяжны аднастайны гук свістка ці сірэны.

Выходзіць па гудку.

|| прым. гудо́чны, -ая, -ае.