Verbum

ты́каць², -аю, -аеш, -ае; незак., каму і без дап. (разм., неадабр.).

Звяртацца да каго-н. на «ты».

|| наз. ты́канне, -я, н.

тыл, -у, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Задняя частка, старана чаго-н.; частка, старана, процілеглая пярэдняй.

Зайсці з тылу.

2. Тэрыторыя, размешчаная ззаду лініі фронту.

Ударыць у т. праціўніку.

3. звычайна мн. Сукупнасць часцей, падраздзяленняў і ўстаноў, якія ствараюцца для матэрыяльнага, тэхнічнага і медыцынскага забеспячэння войск.

4. перан. У час вайны: уся краіна ў процілегласць фронту.

Працаўнікі тылу.

|| прым. тылавы́, -а́я, -о́е.

тылаві́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Той, хто знаходзіцца, служыць у тыле (у 3 і 4 знач.).

ты́льны, -ая, -ае.

Які знаходзіцца ззаду каго-, чаго-н., з’яўляецца задняй стараной чаго-н.

Т. бок далоні.

тым, часц. ўзмацн.

1. Ужыв. з прыметнікамі і прыслоўямі вышэйшай ступені, каб падкрэсліць большую ступень праяўлення прыметы.

2. У спалучэнні са злучнікам «чым» выкарыстоўваецца ў складаных сказах з даданымі супастаўляльнымі.

Чым бліжэй восень, тым карацейшыя дні.

Чым госць радзейшы, тым мілейшы (прыказка).

тымпа́н¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

Старадаўні ўдарны музычны інструмент, род медных талерак або невялікай літаўры.

тымпа́н², -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Трохвугольнае поле франтона з жывапіснымі ці скульптурнымі ўпрыгожаннямі.

тын, -у, мн. -ы́, -о́ў, м.

Агароджа з вертыкальных або папярочных жэрдак, пераплеценых прутамі лазы.

|| памянш. тыно́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.

|| прым. ты́навы, -ая, -ае.

тынк, -у, м.

Аддзелачны раствор з сумесі вяжучых рэчываў (вапны, цэменту, гліны, пяску і пад.), а таксама засохлы слой такога раствору.

Ад сцяны адваліўся т.

тынкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак., што і без дап.

Пакрываць сцены або столь тынкам, каб зрабіць паверхню гладкай.

Т. хату.

|| зак. атынкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны і вы́тынкаваць, -кую, -куеш, -куе; -куй; -каваны.

|| наз. тынко́ўка, -і, ДМ -о́ўцы, ж. і тынкава́нне, -я, н.