Verbum

альтруі́ст

(фр. altruiste, ад лац. alter = іншы)

той, хто ў сваёй дзейнасці кіруецца пачуццямі альтруізму (проціл. эгаіст).

альтэрнаты́ва

(фр. alternative, ад лац. alternare = чаргаваць)

1) неабходнасць выбару паміж дзвюма або некалькімі магчымасцямі, якія выключаюць адна другую;

2) кожная з такіх магчымасцей.

а́льфа

(гр. alpha)

першая літара грэчаскага алфавіта;

а. і амега — пачатак і канец, аснова ўсяго.

алья́нс

(фр. alliance)

саюз, аб’яднанне дзяржаў або арганізацый на аснове дагаворных абавязацельстваў (напр. міжнародны кааператыўны а.).

алю́зія

(фр. allusion, ад лац. allusio = жарт, намёк)

стылістычны прыём, калі падзея, якая апісваецца або адбываецца, суадносіцца намёкам з вядомым гістарычным, міфалагічным, літаратурным фактам (напр. цяжкія да знясілення, але марныя намаганні каго-н. характарызуюцца выразам «Сізіфава праца»).

аляфуршэ́т

(фр. а la fourchette = з дапамогаю відэльца)

арганізаваны па прынцыпу самаабслугоўвання прыём, на якім ядуць і п’юць стоячы.

амара́льны

(фр. amoral, ад гр. а- = не, без + лац. moralis = які датычыць звычаяў)

пазбаўлены маралі, несумяшчальны з прынятымі нормамі паводзін.

амартыза́цыя

(с.-лац. amortisatio = аслабленне)

1) паступовае зношванне машын, абсталявання, збудаванняў і перанясенне іх вартасці на прадукцыю;

2) паступовае пагашэнне доўгу асобай або арганізацыяй перыядычнымі ўзносамі;

3) змякчэнне штуршкоў, удараў пры руху машын, пасадцы самалётаў з дапамогай спецыяльных прыстасаванняў.

ама́тар

(лац. amator)

чалавек, які ў вольны час займаецца чым-н. не для заробку, а па ахвоце, па схільнасці; любіцель (параўн. прафесіянал).

амбі́цыя

(лац. ambitio)

абвостранае самалюбства, празмернае пачуццё асабістай годнасці.