Verbum

ха́ра

(н.-лац. chara, ад лац. chara = дзікая капуста)

мнагаклетачная водарасць сям. харавых, якая пашырана ў чыстых прэсных і саланаватых вадаёмах рознага тыпу.

харакі́ры

(яп. hara-kira, ад hara = жывот + kiru = рэзаць)

самазабойства шляхам успорвання жывата, прынятае ў японскіх самураяў.

хара́ктар

(гр. charakter)

1) сукупнасць псіхічных асаблівасцей чалавека, якія выяўляюцца ў паводзінах;

2) цвёрдая воля, настойлівасць у дасягненні чаго-н.;

3) уласцівасць чаго-н., якая-н. якасць;

4) мастацкі вобраз, які абагульняе тыповыя рысы пэўнай групы людзей.

характарало́гія

(ад характар + -логія)

вучэнне аб характары чалавека.

характарызава́ць

(ад charakterizo = адзначаю)

даваць характарыстыку, вызначаць адметныя рысы, асаблівасці каго-н. або чаго-н.

характары́стыка

(гр. charakteristikos = які адрозніваецца)

1) апісанне, вызначэнне істотных, адметных рыс, асаблівасцей каго-н. або чаго-н.;

2) апісанне характару, учынкаў якога-н. персанажа ў мастацкім творы;

3) пісьмовы водзыў, заключэнне аб працоўнай і грамадскай дзейнасці асобы;

4) мат. цэлая частка дзесятковага лагарыфма;

5) графічны паказчык чаго-н.

характро́н

[ад гр. charak(ter) = знак, адлюстраванне + -трон]

электронна-прамянёвая трубка, якая выкарыстоўваецца для вывядзення інфармацыі з вылічальных машын.

характэ́рны

(ад гр. charakter = знак, рыса)

1) які мае рэзка выражаныя асаблівасці;

2) уласцівы толькі дадзенаму прадмету або асобе.

хара́л

[п.-лац. (cantus) choralis = харавое песнапенне]

1) рэлігійнае многагалосае песнапенне, распаўсюджанае пераважна ў пратэстантаў і католікаў;

2) музычная п’еса ў такой форме.

харало́гія

(ад гр. choros = месца + -логія)

раздзел біялогіі, які вывучае арэалы распаўсюджання асобных відаў, родаў і сямействаў жывёл і раслін.