Verbum

хан

(цюрк. chan)

тыгул феадальнага правіцеля ў некаторых цюркскіх і мангольскіх народаў у сярэднія вякі.

ханатры́хі

(н.-лац. chonotricha)

падклас раснічных інфузорый, эктакаменсалы марскіх і прэснаводных вышэйшых ракападобных.

хандра́

[ад гр. (hypo)chondria = вантробы]

маркотны, сумны настрой; туга.

хандрабла́сты

(ад гр. chondros = храсток + -бласты)

клеткі, якія ўдзельнічаюць у перыферычным росце храстка.

хандрало́гія

(ад гр. chondros = храсток + -логія)

вучэнне пра храсткі.

хандрафо́ры

(н.-лац. chondrophora)

атрад марскіх кішачнаполасцевых жывёл падкласа гідроідных; прадстаўлены адзіночнымі буйнымі плаваючымі паліпамі, на якіх развіваюцца дробныя паліпы і медузы.

хандрацы́ты

(ад гр. chondros = храсток + -цыты)

клеткі храстковай тканкі, якія ўтвараюцца з хандрабластаў у працэсе развіцця храстка.

хандро́ма

(ад гр. chondros = храсток + -ома)

дабраякасная пухліна з храстковай тканкі.

хандрыёма

(ад гр. chondrion = зярнятка)

сукупнасць хандрыясамаў (мітахондрый), якія змяшчаюцца ў адной клетцы.

хандры́ла

(н.-лац. chondrilla, ад гр. chondrille)

травяністая расліна сям. складанакветных з прадаўгаватым лісцем і мяцёлчатым суквеццем, пашыраная ва ўмераных зонах; на Беларусі, пераважна на Палессі, расце на пясках у далінах рэк, барах і на абочынах дарог.