Verbum

мона-, мана-

(ад гр. monos = адзін)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцці «адно», «адзіна».

монааксігена́зы

(ад мона + аксігеназы)

тое, што і гідраксілазы.

монагата́ры

(яп. monogatari)

агульная назва жанраў японскай апавядальнай літаратуры 9—14 ст.

монагене́з

(ад мона- + -генез)

адна радаслоўная, супольнасць, аднолькавасць паходжання.

монагене́і

(н.-лац. monogenea)

клас плоскіх чарвей, арганізмы з прадаўгаватым целам даўжынёй ад 0,02 мм да 3 см, на заднім канцы якога ёсць прымацавальны дыск з кручкамі і прысоскамі; эктапаразіты рыб, эндапаразіты земнаводных, чарапах, бегемотаў; смактуны-мнагавуснікі.

монагені́зм

(ад мона- + гр. genos = род, паходжанне)

тэорыя ў антрапалогіі, паводле якой усе расы чалавека маюць агульнае паходжанне і ўяўляюць сабой адзін від у біялагічным сэнсе (проціл. полігенізм).

монагібры́д

(ад мона- + гібрыд)

арганізм, які паходзіць ад бацькоў, што генетычна адрозніваюцца паміж сабой толькі адной прыметай (параўн. полігібрыд).

монагідра́т

(ад мона- + гідрат)

бязводная серная кіслата, бясколернае алеістае рэчыва.

монагляцыялі́зм

(ад мона + лац. glacies = лёд)

гіпотэза аднаразовасці покрыўнага абледзянення ў чацвярцічным (антрапагенавым) перыядзе (параўн. полігляцыялізм).

монакарпі́чны

(ад мона- + гр. karpos = плод);

м-ыя расліны — расліны, якія цвітуць і пладаносяць адзін раз у жыцці, пасля чаго гінуць; м-ымі з’яўляюцца ўсе аднагадовыя і двухгадовыя расліны, а таксама пальма, агава, бамбук (параўн. полікарпічны).