Verbum

вулка́н

(лац. vulcanus = агонь, полымя, ад Vulcanus = імя бога агню ў старажытнарымскай міфалогіі)

гара з кратэрам на вяршыні, праз які час ад часу вывяргаюцца лава, гарачыя газы, попел і абломкі горных парод.

вулканаге́нны

(ад вулкан + -генны)

звязаны паходжаннем з дзейнасцю вулканаў (напр. в-ыя горныя пароды).

вулканало́гія

(ад вулкан + -логія)

раздзел геалогіі, які займаецца вывучэннем вулканічных з’яў.

вулканізава́ць

(фр. vulcaniser, ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

рабіць вулканізацыю.

вулканіза́т

(ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

тое, што і гума 1.

вулканіза́тар

(фр. vulcanisateur, ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

1) апарат для вулканізацыі дробных каўчукавых прадметаў;

2) работнік, які займаецца вулканізацыяй;

3) рэчыва, якое ў злучэнні з каўчуком утварае гуму.

вулканіза́цыя

(фр. vulcanisation, ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

апрацоўка каўчуку серай пры павышанай тэмпературы для атрымання гумы.

вулкані́зм

(ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

сукупнасць працэсаў і з’яў, звязаных з утварэннем і дзейнасцю вулканаў.

вулкані́т

(ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

будаўнічы матэрыял, які ўяўляе сабой сумесь дыятаміту або вулканічнага попелу, гашанай вапны і азбесту.

вулкано́лаг

(ад вулкан + -лаг)

спецыяліст у галіне вулканалогіі.