Verbum

дама́ра

(малайск. damar = жывіца)

смала некаторых трапічных дрэў, якая выкарыстоўваецца для вырабу празрыстых лакаў, лінолеуму і пластыраў.

да́мба

(рус. дамба, ад гал. dam)

штучны насып для затрымання вады пры разліве, у вадасховішчы, для змянення цячэння ракі і інш.

даме́н

(фр. domaine, ад лац. dominium = валоданне)

1) спадчьпшае зямельнае ўладанне феадала ў сярэдневяковай Зах. Еўропе;

2) фіз. невялікі ўчастак у рэчыве, які адрозніваецца фізічнымі ўласцівасцямі ад астатняга рэчыва.

даместыка́цыя

(ад лац. domesticus = дамашні)

прыручэнне дзікіх жывёл.

дамінава́ць, даміні́раваць

(лац. dominari)

1) пераважаць, панаваць, быць асноўным;

2) узвышацца над навакольнай мясцовасцю.

даміна́нта

(лац. dominans, -ntis = пануючы)

1) дамінуючая ідэя, асноўная прымета або важнейшая састаўная частка чаго-н.;

2) пераважная сістэма нервовых цэнтраў, якая вызначае характар рэакцыі арганізма на раздражняльнікі;

3) муз. пятая ступень дыятанічнай гамы, а таксама акорд, пабудаваны на гэтай ступені гукараду.

даміна́нтны

(лац. dominans, -ntis)

пануючы;

д-ыя віды — тое, што і дамінанты;

д-ыя прыметы — прыметы аднаго з бацькоў, якія пераважаюць у нашчадкаў.

даміна́нты

(лац. dominans, -ntis = пануючы)

віды раслін, якія колькасна пануюць у фітацэнозах.

даміна́т

(лац. dominatus = панаванне, адзінаўладдзе)

неабмежаваная рабаўладальніцкая манархія, якая ўстанавілася ў Рымскай імперыі ў канцы 3 ст.

дамініён

(англ. dominion, ад лац. dominium = валоданне)

дзяржава ў складзе Брытанскай імперыі (да 1947 г.), якая прызнавала ўладу англійскага караля — Канада (з 1867 г.), Аўстралійскі Саюз (з 1901 г.), Новая Зеландыя (з 1907 г.) і інш.