Verbum

мо́рзе

[англ. S. Morse = прозвішча амер вынаходцы (1791—1872)]

тэлеграфны код, дзе кожнай літары алфавіта адпавядае вызначаная камбінацыя кропак і рысак; выкарыстоўваецца для перадачы інфармацыі на адлегласць; азбука м.

морс

(рум. mursa, ад лац. mulsum = мядовы напітак)

напітак, прыгатаваны з ягаднага або фруктовага соку.

мо́рула

(н.-лац. morula, ад лац. morum = тутавая ягада)

стадыя развіцця зародка мнагаклетачных жывёл і чалавека (папярэднічае бластуле), на якой зародак мае выгляд згуртавання клетак накшталт ягады ажыны.

морф

(гр. morphe = форма)

лінгв. найменшая непадзельная значная частка слова.

мо́рфа

(гр. morphe = выгляд, форма)

біял. таксанамічная адзінка, ніжэйшая за гатунак, якая выяўляе пэўныя адхіленні ад дадзенага тыпу.

мо́рфій

(ням. Morphium, ад гр. Morpheios = бог сну ў старажытнагрэчаскай міфалогіі)

тое, што і марфін.

-морфы, -морфны

(гр. morphe = форма)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на адносіны да формы, віду.

мо́сенж

(польск. mosiądz, ад ням. messing)

уст. латунь.

мо́та

(іт. motto = слаўцо, досціп)

1) дасціпны выраз;

2) кароткі эпіграф.

мота-

(ад лац. motor = які прыводзіць у рух)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцці «маторны», «матарызаваны», «матацыклетны».