Verbum

бенедыкці́нцы

(с.-лац. benedictini)

члены каталіцкага манаскага ордэна, заснаванага каля 530 г. Бенедыктам Нурсійскім у Італіі.

бенефі́с

(фр. bénéfice = прыбытак, карысць; перавага)

1) спектакль у гонар аднаго з яго ўдзельнікаў як выражэнне прызнання заслуг артыста;

2) уст. спектакль, збор з якога ішоў на карысць аднаго з удзельнікаў.

бенефі́цый

(лац. beneficium = дабрадзейства)

1) падатковая або якая-н. іншая ільгота, якая давалася ў Стараж. Рыме;

2) зямельнае ўладанне, якое ў перыяд сярэдневякоўя давалася каралём або буйным феадалам васалу за нясенне ваеннай або адміністрацыйнай службы;

3) даходная касцельная пасада.

бенефіцыя́нт

(ад фр. bénéfice = прыбытак, карысць; перавага)

артыст, у гонар якога даецца бенефіс.

бенефі́цыяр бенефіцыя́р

(англ. beneficiary)

1) асоба, якая атрымлівае даходы ад сваёй маёмасці пры перадачы яе другой асобе на давернай падставе (пры здачы ў арэнду, наём);

2) той, хто атрымлівае грошы паводле акрэдытыва або страхавога полісу.

бензаі́л

(ад с.-лац. benzoe = духмяны сок)

арганічнае злучэнне, бясколерная вадкасць, якая выкарыстоўваецца ў вытворчасці палімераў.

бензаілхлары́д

(ад бензаіл + хларыд)

хлорысты бензаіл, які выкарыстоўваецца ў вытворчасці перакісу бензаілу і сінтэтычных фарбавальнікаў.

бензаі́н

(ад с.-лац. benzoe = духмяны сок)

арганічнае злучэнне, бясколерныя крышталі, упершыню знойдзеныя ў бензоі.

бензало́н

(ад бензол)

валакно, вырабленае на аснове полівінілавага спірту-полікрылнітрылу.

бензальдэгі́д

[ад бенз(ол) + альдэгід]

арганічнае злучэнне, бясколернае масляністае рэчыва з пахам горкага міндалю; выкарыстоўваецца пры вырабе пахучых рэчываў, фарбавальнікаў.