Verbum

франт

(польск. frant < чэш. frant, ад Frantiśek = імя ўласнае)

чалавек, які любіць модна прыбірацца, моднік.

франта́льны

(фр. frontal, ад лац. frontalis)

1) накіраваны ў бок фронту праціўніка (гл. фронт 2); лабавы (напр. ф. удар);

2) размешчаны ў пярэдняй частцы чаго-н. (напр. ф-ая сцяна);

3) звернуты тварам да гледача (у выяўленчым, тэатральным мастацтве);

4) перан. агульны, адначасовы для ўсіх (напр. фае апытванне).

франто́ліз

(ад фронт + гр. lysis = распад)

размыванне атмасфернага фронту і яго паступовае знікненне.

франто́н

(фр. fronton)

трохвугольная або цыркульная верхняя частка фасада будынка, абмежаваная схіламі даху па баках і карнізам знізу, а таксама ўпрыгожанне ў той жа форме над вокнамі або дзвярамі.

франтыспі́с

(с.-лац. frontispicium, ад лац. frons, -ntis = лоб + spicere = глядзець)

1) малюнак, змешчаны перад першай старонкай кнігі або зверху старонкі перад пачаткам тэксту;

2) архіт. галоўны фасад будынка.

франты́т

(ад лац. frons, -ntis = лоб)

запаленне (сінуіт) слізістай абалонкі лобнай пазухі.

франціро́р

(фр. franc-tireur, ад franc = вольны + tireur = стралок)

французскі партызан.

фра́нцый

(н.-лац. francium, ад фр. France = Францыя)

радыеактыўны хімічны элемент, які належыць да шчолачных металаў.

францыска́нцы

(с.-лац. franciscani)

манахі каталіцкага жабрацкага ордэна, заснаванага ў пачатку 13 ст. у Італіі Францыскам Асізскім.

франшы́за

(фр. franchise = вольнасць, прывілей)

мяжа адхілення колькасці пастаўленага тавару ад адзначанай у дагаворы.