Verbum

ро́стры

(гал. rooster = краты)

пляцоўкі, звычайна крацістыя, якія робяцца над палубай судна для шлюпак, катэраў, баркасаў і інш.

ро́та

(польск. rota < с.-в.-ням. rotte, ад лац. rutta = аддзел)

падраздзяленне ў пяхотных, танкавых, інжынерных і іншых родах войск, якое ўваходзіць у склад батальёна.

ротагравю́ра

[ад лац. rota(re) = вярцець + гравюра]

глыбокі друк на ратацыйных машынах.

ро́тар

(рус. ротор, ад лац. rotare = вярцець)

1) вярчальная частка электрычнай машыны, якая знаходзіцца ўнутры статара;

2) вярчальная частка паравой турбіны, кампрэсара, гідраматора і г.д. (параўн. статар 2);

3) нясучы вінт верталёта;

4) мат. вектар, які характарызуе вярчальны рух у дадзеным пункце вектарнага поля.

ро́тмістр

(польск. rotmistrz, ад с.-в.-ням. rotemeister)

1) афіцэрскі чын у кавалерыі, які адпавядае чыну капітана ў пяхоце ў польскай і дарэвалюцыйнай рускай арміях;

2) гіст. камандзір роты ў войсках Вялікага княства Літоўскага (15—17 ст.).

ротэнфю́рэр

(ням. Rottenfuührer)

званне ў СС у фашысцкай Германіі, якое адпавядала званню унтэр-афіцэра.

рофеацыто́з

(ад гр. ropheo = паглынаю + -цытоз)

працэс усмоктвання клеткай субмікраскапічных часцінак і макрамалекул з навакольнага асяроддзя.

ро́я

(н.-лац. roya)

аднаклетачная зялёная водарасць сям. мезатэніевых, якая трапляецца ў прэсных вадаёмах.