Verbum

дакрыяцысты́т

(ад гр. dakryon = сляза + kystis = пухір)

запаленне слёзнага мяшка вока.

даксо́графы

(ад гр. doksa = думка, погляд + -граф)

старажытнагрэчаскія аўтары, якія ў сваіх творах выкладалі погляды філосафаў.

дактара́льны

(фр. doctoral, ад лац. doctoralis = уласцівы настаўніку, вучонаму)

педантычна павучальны, катэгарычны (напр. д. тон).

дактара́нт

(с.-лац. doctorans, -ntis)

асоба, якая рыхтуе да абароны доктарскую дысертацыю.

дактаранту́ра

(ад дактарант)

падрыхтоўка, якую праходзяць дактаранты; сістэма такой падрыхтоўкі спецыялістаў вышэйшай кваліфікацыі.

дактара́т

(с.-лац. doctoratus, ад лац. doctor = настаўнік)

экзамен на вучоную ступень доктара ў навучальных установах Зах. Еўропы.

дактры́на

(лац. doctrina = навука)

сістэматызаванае вучэнне (звычайна філасофскае, палітычнае, ідэалагічнае), звязная канцэпцыя, сукупнасць тэарэтычных ці палітычных прынцыпаў (напр. дзяржаўная д., ваенная д.).

дактрынёр

(фр. doctrinaire, ад лац. doctrina = навука)

той, хто слепа, некрытычна прытрымліваецца якой-н. устарэлай дактрыны, догмы, завучаных формул і правіл; схаласт, начотчык.

дактыла-

(гр. daktylos = палец)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «звязаны з пальцамі, які адносіцца да пальцаў».

дактылагіры́ды

(н.-лац. daktylogyridae)

сямейства гельмінтаў класа монагеней; паразіты прэснаводных і марскіх рыб.