Verbum

у́зус

(лац. usus)

1) тое, што прынята, што стала звычайным; звычай; звычка;

2) лінгв. агульнапрынятае ўжыванне моўнай адзінкі (слова, фразеалагізма і інш.).

узуфру́кт

(лац. usus-fructus = здабыванне даходаў)

юр. права карыстання чужой маёмасцю і даходамі ад яе з умовай захавання яе цэласнасці і гаспадарчага прызначэння.

уік-э́нд

(англ. week-end, ад week = тыдзень + end = канец)

час адпачынку і забаў ад суботы да панядзелка ў Англіі, ЗША і некаторых іншых краінах; сама паездка з мэтай адпачынку.

уітле́ндэры

(афрыкаанс uitlander = іншаземец)

англійскія перасяленцы ў канцы 19 ст. у паўднёваафрыканскія рэспублікі Трансвааль і Аранжавую.

уітэнаге́мат

(ст.-англ. witena gemot = сход мудрых)

савет знаці ў Англіі 6—11 ст.

ула́н

(польск. ułan, ад тур. ohlan = хлопец, слуга)

салдат лёгкай кавалерыі ў арміях Польшчы (18 — пач. 20 ст.), Расіі (1803—1917) і некаторых іншых еўрапейскіх краін.

уле́мы

(ар. ulama = вучоны)

мусульманскія багасловы і правазнаўцы ў краінах, дзе распаўсюджаны іслам.

уло́та

(н.-лац. ulota)

лістасцябловы мох сям. артатрыхавых, які пасяляецца пераважна на ствалах дрэў.

уло́трыкс

(н.-лац. ulothrix)

ніткаватая зялёная водарасць сям. улотрыксавых, якая пашырана ў прэсных, марскіх і саланаватых вадаёмах, трапляецца ў глебе.

улу́с

(цюрк. ulus = народ)

1) пасяленне, стойбішча ў народаў Цэнтр. і Сярэд. Азіі, Сібіры;

2) адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Якуціі ў 18 — пач. 19 ст., што адпавядала раёну.