Verbum

дрыль

(польск. dryl, ад ням. Drill)

прылада для пракручвання дзірак у метале, дрэве і інш.

дрылява́ць

(польск. drylować, ад ням. drillen)

пракручваць дзіркі ў метале, дрэве і інш. з дапамогай дрыля.

дры́фтэр

(англ. drifter, ад drift = дрэйфаваць)

марское рыбапрамысловае судна, аснашчанае плывучымі сеткамі, здольнымі захопліваць рыб, якія да іх дакранаюцца.

дрыя́да

(гр. dryas, -ados)

1) паводле старажытнагрэчаскай міфалогіі, лясная німфа, заступніца дрэў;

2) вечназялёная тундравая расліна сям. ружавых; курапатчына трава.

дрыяпітэ́к

(ад гр. drys, dryos = дрэва + -пітэк)

выкапнёвая чалавекападобная малпа, якая, магчыма, была продкам шымпанзэ, гарылы і чалавека.

дрыя́с

(н.-лац. dryas, ад гр. dryas = курапатчына трава)

фазы паазёрскага позналедніковага позналедавіковага пахаладання (ранні, сярэдні і позні д.).

дрэ́гстэр

(англ. dragster)

гоначны аўтамабіль лёгкай канструкцыі з магутным рухавіком.

дрэдно́ўт

(англ. dreadnought = літар. бясстрашны)

буйны браняносец з магутнай артылерыяй, папярэднік сучаснага лінкора.

дрэйсе́ны

(н.-лац. dreissena)

сямейства малюскаў класа двухстворкавых, якія жывуць пераважна ў прэсных вадаёмах, а таксама ў Каспійскім, Аральскім, Азоўскім морах.

дрэ́йф

(рус. дрэйф, ад гал. drijven = плаваць)

1) адхіленне судна ад курсу пад уздзеяннем ветру або цячэння;

2) рух ільдоў, суднаў, выкліканы ветрам, цячэннем;

легчы ў д. — расставіць парусы судна так, каб яны не ўплывалі на яго рух;

3) павольнае перамяшчэнне мацерыкоў у гарызантальным напрамку.