Verbum

вельві́чыя

[н.-лац. welwitschia, ад ням. F. Welwitsch = прозвішча аўстр. батаніка (1806—1872)]

дрэва-карлік сям. вельвічыевых з двума лістамі даўжынёй да 3 м на кароткім тоўстым ствале, пашыранае ў Паўд. Афрыцы.

вельзеву́л

(ст.-яўр. Beel-zebul)

кніжн. валадар пекла, чорт, д’ябал.

ве́льсы

(англ. wales = рубцы)

дошкі абшыўкі судна, размешчаныя над ватэрлініяй, надводны борт.

вельцава́ць

(ням. wälzen = качаць, перакочваць)

перапрацоўваць поліметалічныя адходы металургічнай вытворчасці з мэтай дадатковага атрымання металаў.

вельштэр’е́р

(ад англ. Wales = Уэльс + тэр’ер)

парода паляўнічых сабак з падоўжанай мордай, выведзеная ў 19 ст. у Вялікабрытаніі (Уэльс) для палявання на лісоў і трусоў.

велю́р

(фр. velours)

вышэйшы гатунак драпу, аксаміту, плюшу.

веля́рны

(лац. velaris)

заднепаднябенны;

в. зычны — зычны гук, які ўтвараецца пры падніманні задняй часткі спінкі языка да задняга паднябення (напр. г, к, х).

велярыза́цыя

(ад лац. velaris = заднепаднябенны)

лінгв. дадатковая заднепаднябенная артыкуляцыя.

ве́на

(лац. vena)

крывяносны сасуд, па якім кроў цячэ ад органаў і тканак да сэрца.

венд

(лац. Venedi = назва старажытнага славянскага племені)

комплекс горных парод, які непасрэдна папярэднічае кембрыю; змяшчае рэдкіх прадстаўнікоў бесшкілетных арганізмаў.