Verbum

дэнунцыя́цыя

(лац. denuntiatio)

данос.

дэнці́н

(ад лац. dens, -ntis = зуб)

моцнае косцепадобнае рэчыва, якое складае асноўную масу зуба.

дэнціятры́я

(ад лац. dens, -ntis = зуб + -ятрыя)

вучэнне аб хваробах зубоў і метадах іх лячэння.

дэнье́

(фр. denier)

1) даўнейшая французская манета, роўная 1/240 ліўра; выйшла з абарачэння ў пач. 19 ст.;

2) уст. мера тонкасці шаўковага валакна, якая вызначалася адносінамі вагі валакна да яго даўжыні; заменена тэксам.

дэпазі́т

(лац. depositum = рэч, аддадзеная на зберажэнне)

грошы або каштоўныя паперы, якія ўносяцца на зберажэнне ў крэдытную ўстанову (банк, натарыяльную кантору) з правам атрымаць іх назад.

дэпазі́тар

(лац. depositor)

1) уладальнік дэпазіту;

2) тое, што і дэпанент 2.

дэпазіта́рый

(фр. dépositaire, ад лац. depositum = рэч, аддадзеная на зберажэнне)

1) фізічная або юрыдычная асоба, якой давераны дэпазіты;

2) дзяржава або міжнародная арганізацыя, якія захоўваюць арыгінальны тэкст міжнароднага дагавору.

дэпалаталіза́цыя

(ад дэ- + палаталізацыя)

лінгв. страта мяккасці зычнымі гукамі.

дэпалярыза́тар

(ад дэ- + палярызатар)

дадатковае рэчыва, якое ўводзяць у гальванічны элемент для дэпалярызацыі яго электродаў.

дэпалярыза́цыя

(ад дэ- + палярызацыя)

змяншэнне ступені палярызацыі.