Verbum

флюі́д

(лац. fluidus = цякучы)

1) вадкасць, якая выцякае з магматычнага ачага;

2) гіпатэтычная вадкасць, якой да 18 ст. тлумачылі з’явы цеплыні, магнетызму, электрычнасці;

3) паводле ўяўленняў спірытаў, «псіхічны ток», які нібыта вылучаецца чалавекам.

флюктуа́цыя

(лац. fluctuatio = ваганне)

1) самаадвольнае, выпадковае адхіленне якой-н. велічыні (фізічнай, біялагічнай, сацыяльна-эканамічнай і інш.) ад яе сярэдняга значэння;

2) пераліванне вадкасці, якая сабралася ў якой-н. поласці і адчуваецца пры абмацванні.

флюктуі́раваць

(лац. fluctuari = вагацца)

1) дапускаць самаадвольныя выпадковыя адхіленні ад сярэдняга значэння якой-н. велічыні;

2) пералівацца (пра вадкасць, што сабралася ў якой-н. поласці).

флюс​¹

(ням. Fluss)

нарыў пад надкосніцай, выкліканы хворым зубам, у сувязі з чым падпухае шчака.

флюс​²

(ням. Flüsse)

1) рэчыва, якое дабаўляецца да руды пры плаўцы для аддзялення шлаку ад металу;

2) рэчыва, якое выкарыстоўваецца пры зварцы для ачысткі паверхні металу ад вокіслаў;

3) рэчыва, якім запаўняюцца поры гліняных і фарфоравых вырабаў пры абпальванні для надання ім трываласці.

флю́тбет

(ням. Flutbett, ад Flut = паток + Bett = пасцель, ложа)

штучная падводная аснова грэбляў і іншых гідратэхнічных збудаванняў.

фля́ер

(англ. flier)

конь, які дасягнуў на скачках найбольшай хуткасці на кароткіх дыстанцыях (параўн. стаер 2).

фля́кі

(польск. flaki, ад ням. Fleck = кавалак чаго-н.)

1) кішкі, вантробы, трыбухі жывёлы;

2) страва, прыгатаваная з кішак, рубца і інш.

флянс

(ням. Pflanze)

1) каліва расады;

2) бакавы парастак, пасынак.

флянсава́ць

(ням. pflanzen)

садзіць, рассаджваць флянсы;

2) абломваць -непатрэбныя бакавыя парасткі.