Verbum

дэлега́т

(лац. delegatus)

прадстаўнік якога-н. калектыву, арганізацыі, дзяржавы, выбраны для ўдзелу ў рабоце з’езда, канферэнцыі, перагаворах і інш.

дэлега́цыя

(лац. delegatio)

група асоб, выбраных або ўпаўнаважаных якім-н. калектывам, арганізацыяй, дзяржавай у якасці прадстаўнікоў на з’езд, канферэнцыю, перагаворы і інш.

дэле́цыя

(лац. deletio = знішчэнне)

страта аднаго з унутраных участкаў храмасомы.

дэліба́ш

(тур. delibas, ад deli = дзікі, смелы + bas = галава)

1) ахоўнік пашы ў султанскай Турцыі;

2) перан. адважны воін, ліхі коннік.

дэлі́кт

(лац. delictum)

юр. правапарушэнне, правіннасць.

дэліміта́цыя

(лац. delimitatio)

вызначэнне дзяржаўнай граніцы з дакладным апісаннем яе праходжання і фіксацыяй на карце ў адпаведнасці з дагаворам, заключаным з суседняй дзяржавай.

дэлінкве́нт

(лац. delinquens, -ntis = які робіць правіннасць)

правапарушальнік (у англа-амерыканскім праве).

дэлі́рый

(лац. delirium = вар’яцтва)

расстройства прытомнасці з галюцынацыямі пры некаторых інфекцыйных хваробах, атручэннях, запаленнях галаўнога мозга і інш.; трызненне.

дэль

(ням. Delle = паглыбленне)

пласкадонная лінейна выцягнутая лагчына без пастаяннага вадацёку; утвараецца ў выніку дзеяння талых і дажджавых вод.

дэлькрэ́дэрэ

(ням. Delkredere, ад іт. del credere = на веру)

паручальніцтва камісіянера перад камітэнтам за выкананне здзелкі, заключанай з трэцяй асобай.