Verbum

у́нія

(лац. unio = аб’яднанне, адзінства)

1) аб’яднанне дзвюх або некалькіх дзяржаў пад уладай аднаго манарха;

2) аб’яднанне праваслаўнай і каталіцкай цэркваў на ўмовах прызнання праваслаўнай царквой вяршэнства папы рымскага з захаваннем сваіх абрадаў, напр. Брэсцкая унія 1596 г.;

3) назва розных адміністрацыйных міжнародных саюзаў.

уніяні́зм

(ад уніён)

імкненне да аб’яднання, зліцця.

унія́т

(ст.-польск. uniata, ад лац. unitas = аб’яднаны)

паслядоўнік царкоўнай уніі; той, хто прытрымліваецца грэка-каталіцкага веравызнання.

унты́

(эвенк. unta = абутак)

абутак з футра на мяккай падэшве.

унтэрто́н

(ням. Unterton, ад unter = ніжэйшы + Ton = гук)

муз. дадатковы, больш нізкі тон, які ўзнікае пры гучанні асноўнага тона і надае яму асаблівае адценне або тэмбр (параўн. абертон).

унтэршарфю́рэр

(ням. Unterscharführer)

званне ў СС у фашысцкай Германіі, якое адпавядала званню фельдфебеля.

унтэрштурмфю́рэр

(ням. Untersturmführer)

званне ў СС у фашысцкай Германіі, якое адпавядала званню лейтэнанта.

у́нтэр-афіцэ́р

(ням. Unteroffizier)

званне малодшага каманднага саставу ў царскай арміі і некаторых арміях іншых краін.

унцы́нула

(н.-лац. uncinula)

сумчаты грыб сям. мучніста-расяных, які развіваецца на лісці клёна, ясеня, таполі, асіны, вярбы.

у́нцыя

(лац. uncia)

1) мера вагі ў Стараж. Рыме, а таксама ў сучаснай Англіі (роўная 28,35 г) і некаторых краінах Лац. Амерыкі;

2) адзінка аптэкарскай вагі да ўвядзення метрычнай сістэмы мер (роўная 30 г);

3) манета ў Стараж. Рыме, пазней — у Іспаніі, Італіі і некаторых іншых краінах.