sträuben
1.
vt тапы́рыць, шчаці́ніць
der Тrúthahn sträubte die Fédern — інды́к распушыў пе́р’і
2.
(sich)
1) тапы́рыцца, шчаці́ніцца
die Háare ~ sich vor Entsétzen — валасы́ ста́лі ды́бам ад жа́ху
2) (gegen A) супраціўля́цца (чаму-н.); упа́рціцца
Strébe
f -, -n буд. падпо́рка, распо́рка, кро́квенны казёл, раско́с
strében
vi (nach D) імкну́цца (да чаго-н.), дамага́цца (чаго-н.)
Strébepfeiler
m -s, - архіт. контрфо́рс
Stréber
m -s, - пагардл. кар’еры́ст; славалю́б, пра́гны да сла́вы
strébsam
a стара́нны, ру́пны, мэтанакірава́ны
Strébsamkeit
f - стара́ннасць, руплі́васць
Strécke
f -, -n
1) адле́гласць, праця́гласць; прасто́ра; дыста́нцыя
éine ~ Wegs — ча́стка шэ́цху [даро́гі]
2) чыг. лі́нія, пераго́н
die ~ ist frei — шлях свабо́дны
3) горн. штрэк
4) матэм. адрэ́зак
ein Тіеr zur ~ bríngen* — забі́ць зве́ра