können
* мад. дзеясл.
1) магчы́, мець магчы́масць
man kann — магчы́ма, мажлі́ва, мо́жна
man kann nicht — не́льга, нямо́жна
2) уме́ць, ве́даць
er kann Deutsch spréchen — ён уме́е гавары́ць паняме́цку
er kann Deutsch — ён ве́дае няме́цкую мо́ву
das will gekónnt sein — гэ́та трэ́ба ўме́ць
3)
er kónnte nicht umhín, zu lächeln — ён не мог стрыма́ць усме́шкі
Können
n -s магчы́масць, уме́нне, на́вык, ве́ды, майстэ́рства
das berúfliche [fáchliche] ~ — прафесі́йнае майстэ́рства
das militärische ~ — баяво́е майстэ́рства
Könner
m -s, - ма́йстар; зна́ўца
Köpfchen
n -s, -
1) гало́ўка
◊ ein ~ sein [~ háben] — разм. быць ке́млівым чалаве́кам
2) ша́пка (грыба)
köpfen
1.
vt
1) абезгало́віць; абсяка́ць (верхавіны дрэў)
2) спарт. гуля́ць галаво́й
2.
vi завя́звацца (пра капусту)
kören
* vt заал. выбіра́ць, адбіра́ць (жывёл-вытворнікаў)
Körnchen
n -s, - зярня́тка, крупі́нка
ein ~ Sand — пясчы́нка
ein ~ Staub — пылі́нка
ein ~ Wáhrheit — крупі́нка [ка́ліва] пра́ўды
körnen
1.
vt драбі́ць, гранулява́ць
2.
(sich) каласава́ць, выплыва́ць