Verbum

пако́твішча Месца, дзе качаўся конь (Слаўг.).

палаві́чышча

1. Зжатае поле, на якім расла палавіца-пшаніца (полба, аржа) (Нас.).

2. Зерне наогул (Зах. Бел. Др.-Падб.).

палазаві́на Санны след; выбітая палазамі каляіна (Слаўг.). Тое ж палазня́ (Пол.), палазі́нец (Стол.).

палання́ Месца на рацэ, дзе не замярзае вада (Ветк., Рэч.).

паласа́ Адмераны ўчастак поля, лугу, пожні, засеву; шнур зямлі (БРС). Тое ж палоса (БРС), палоска (Ветк., Глуск. Янк., Слаўг.).

□ ур. Палоса (поле) Стаўбц., в. Палоскі Чав. (Опис. Могил. музея, 1898, 76).

па́лачнік Малады лес (РБС).

пале́сіца Лясное месца (Нас.).

пале́ссе Лясістая і балоцістая мясцовасць (Рэч., Слаўг.).

□ Палессе — лясная частка Столінскага р-на, в. Палессе Палескай вол. Маг. губ., Палессе — паўднёвая частка Беларусі.

палесці́на Пясчанае, неўрадлівае месца (Гродна).

□ ур. Палесціна — левабярэжжа Нёмана ў г. Гродна.

пале́так

1. Абложная зямля (Лельч.).

2. Абшар поля, дзе сеюць звычайна адну культуру (БРС); наогул поле, зямля (Ваўк. Сцяшк.); невялікі ўчастак поля (Стаўбц. Прышч.); нязжатая збажына (Глуск. Янк.).

2. Ворнае поле, якое дзеліцца на роўныя часткі (Мін. Зял., Нясв.) для севазвароту (Нясв.).

□ ур. Палетак (лес) і Палеткі (поле) Стаўбц. (Прышч.).