Verbum

асфа́льт, ‑у, М ‑льце, м.

1. Прыродная або штучная чорная смалістая маса, якая выкарыстоўваецца ў некаторых галінах прамысловасць і якой пакрываюць дарогі, тратуары. Тхнула смалістым вод[а]рам, ішлі дымы... Людзі мяшалі кіпучы асфальт. Чорны. [Хлопцы] падняліся на ўзвышша, адтуль была відаць пакрытая асфальтам дарога. Гурскі.

2. Дарога, тратуар, пакрытыя такой масай. Ледзь чутна шасцяць па асфальце таксі. Навуменка. Асфальт скончыўся. Далей пайшла брукаваная шаша. Корбан.

[Ад грэч. ásphaltos — горная смала.]

асфальтабето́н, ‑у, м.

Будаўнічы матэрыял з сумесі шчэбеню (або гравію), пяску і асфальту (ужываецца ў дарожным, аэрадромным, гідратэхнічным і інш. відах будаўніцтва).

асфальтабето́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да асфальтабетону. Асфальтабетоннае пакрыццё.

асфальтава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. асфальтаваць.

асфальтава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад асфальтаваць.

асфальтава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да асфальтаваць.

асфальтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., што.

Пакрыць (пакрываць) асфальтам (у 1 знач.). Асфальтаваць вуліцу.

асфа́льтавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да асфальту. Асфальтавая вытворчасць. // Пакрыты асфальтам. Асфальтавыя тратуары.

асфальтаўкла́дчык, ‑а, м.

Машына для размеркавання і ўкладкі асфальту, асфальтабетону.

асфальто́ўшчык, ‑а, м.

Рабочы, заняты на асфальтабетонных дарожных работах.