Verbum

мастацтвазна́ўца, ‑ы, м.

Тое, што і мастацтвазнавец.

мастацтвазна́ўчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мастацтвазнаўства.

маста́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм. Жан. да мастак.

масто́к, ‑тка, м.

Памянш. да мост; невялікі мост. Кетэ пацягнула Іліко за руку. Яны перабеглі блізкую вуліцу, перайшлі масток праз канаву. Самуйлёнак.

масты́т, ‑у, М ‑тыце, м.

Запаленне малочнай залозы; грудніца.

[Лац. mastitus ад грэч. mastós — сасок, грудзі.]

мастыхі́н, ‑а, м.

Вузкая лапатачка або нож для расцірання фарбы, згладжвання мазкоў фарбы і пад. у алейным жывапісе.

[Іт. mestichino.]

масцеравы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які займаецца якім‑н. рамяством, мае кваліфікацыю рамесніка. [Каваль:] — Крыўдна стала, што так зневажаюць масцеравога чалавека. Кулакоўскі. [Алена:] — А я і рада, што мой паехаў [па цаліну]. Абагрэцца .. сярод масцеравых людзей. Алешка.

2. у знач. наз. масцеравы́, ‑ога, м. Уст. Рамеснік. Каго тут [на плошчы] толькі не было: гараджане, масцеравыя, гімназісты, рабочыя, афіцэры, сяляне з базараў. Лобан.

масці́ка, ‑і, ДМ ‑ціцы, ж.

1. Густая вязкая маса, якая ўжываецца для прыклейвання ізаляцыйных, дэкаратыўных матэрыялаў, насцілу падлогі і інш. Дахавая масціка.

2. Сумесь воску з фарбай для націрання паркетнай падлогі.

3. Смала некаторых дрэў.

[Грэч. mastichē — смала дрэва.]

масці́кавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да масцікі. // Зроблены з масцікі (у 1 знач.).

масці́льшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца машчэннем.